درمان فراشناخت

اختلال بدشكلی بدن  و فراشناخت

فراشناخت عبارت است از هر نوع دانش یا فرآیند شناختی كه در آن ارزیابی یا كنترل شناختی وجود داشته باشد. از  یك نظر آن را می­توان به عنوان یك جنبه­ی عمومی از شناخت در نظر گرفت كه در تمام فعالیت­های شناختی نقش دارد. نخستین بار آدرین ولز، درمان فراشناختی را معرفی كرد (Flavell, 1979).

علت پدید آمدن درمان فراشناختی پر نمودن نقص­های درمان شناختی بود، این روش درمانی از رفتار درمانی شناختی[1] متفاوت است. زیرا به جای این كه درمان شامل چالش با افكار و باورها در مورد تروما و یا مواجهه­های مكرر و طولانی مدت با خاطرات مربوط به تروما باشد، شامل ارتباط با افكار به طریقی است كه مانع ایجاد مقاومت و یا تحلیل ادراكی پیچیده شود و بتواند راهبردهای تفكر ناسازگار در مورد نگرانی و همچنین نظارت غیر قابل انعطاف بر تهدید را از بین ببرد. نظریه­های شناختی در مورد آن چه كه باعث به وجود آمدن الگوهای غیر مفید تفكر می­شوند توضیحات مختصری ارایه كرده­اند وجود باورهای منفی به طور مشخص نمی­توانند درباره­ی الگوی تفكر و پاسخ­های متعاقب آن توضیحی ارایه دهند. آن چه در این جا مورد نیاز است به حساب آوردن عواملی است كه تفكر را كنترل كرده و وضعیت ذهن را تغییر می­دهند. این عوامل اساس نظریه­ی فراشناختی است (Wells, 2000).